Waarom doe ik wat ik doe?

Ik ben opgegroeid in een gezin met één ouder. Mijn vader stierf op zeer jonge leeftijd. Mijn moeder heeft vijf kinderen alleen mogen opvoeden. Dit ging niet altijd zonder slag of stoot met kinderen die allen een eigen gebruiksaanwijzing en karakter hebben.
Als kind vond ik het gezin al belangrijk. Liefde, saamhorigheid, verbinding, acceptatie, zelfredzaamheid, gelijkheid, respect en waardering in een warme en veilige omgeving. De ervaring leerde al jong dat het gezinsleven niet zo harmonieus was zoals ik zou willen. Het was er niet altijd warm en veilig.

Hier ontstond mijn interesse in problemen binnen het gezin. Waarom hebben mensen ruzie met elkaar? En waarom zaten mensen met zichzelf in de knoop? Wat zat hierachter en wat konden zij hierin veranderen en verbeteren? En wie waren er voor hen met hun problemen?

Als kind wenste ik een groot gezin. Het zag ernaar uit dat dit een droom zou blijven. Mijn hart groeide zodra ik wist dat ik zwanger was. Het voelde als een warme gloed die door mijn aderen stroomde. Ik straalde als de zon die na een regenachtige dag tevoorschijn kwam. Mijn zoon werd geboren en na vijf maanden maakte een wolkbreuk abrupt een einde aan een eigen gezin waar ik in geloofde. Het eerste half jaar was het zwaarst. Boosheid, verdriet, liefde, wroeging, eenzaamheid, onbegrip, verwaarlozing van mijzelf, blijdschap en alle emoties en gevoelens die je kunt bedenken kwamen voorbij. De liefde voor mijn kind, mijzelf maar ook voor het leven zorgde ervoor dat ik een punt zette achter de pijn en het verdriet. Hoe moeilijk het ook was, ik kwam in beweging en streefde naar verbetering en geluk voor mij en mijn kind.

Anderhalf jaar later durfde ik in een nieuwe relatie te stappen. De stap om samen te wonen, is er nooit van gekomen. Ik was blij als ik na het weekend of na een vakantie weer alleen met mijn kind kon zijn. De rust die ik dan ervoer. Mijn god wat was ook dat een heftige periode. Emoties die met mij aan de haal gingen. De zorg die ik op mij nam van een andere man en zijn kinderen. Een vader en kinderen met hun eigen bagage. De minder leuke kanten van een samengesteld gezin wogen zwaarder dan de enkele momenten van geluk.

De romanticus in mij zorgt ervoor dat ik blijf geloven in de liefde. Inmiddels ben ik voor de tweede keer getrouwd en twee kinderen rijker. Het is niet eenvoudig om een huwelijk in stand te houden. Liefde voor elkaar is niet altijd voldoende. Er is altijd werk aan de winkel. Of dat nu aan je relatie of aan jezelf is.

Als bewustwordings- en bemiddelingscoach voor relatie en gezin wil ik (stief)ouders en hun (stief)kind(eren), leren bewust te worden van het samenspel in het (samengestelde)gezin en hoe ze in beweging kunnen komen naar verbetering en (eigen) geluk.