Ik vraag mij bijna dagelijks af wat er door het hoofd gaat van mijn tienerzoon. Is het terecht of onterecht dat mij dit bezighoudt?

Zijn vader en ik zijn al lange tijd van elkaar gescheiden. Het begin was pijnlijk, moeilijk en zwaar. Wij hebben ons er beiden overheen gezet om het belang van onze zoon als hoogste prioriteit te zien en hiernaar te handelen. De echtscheiding is op een goede manier afgerond en wij gaan op een respectvolle en gezonde manier met elkaar om.

Mijn zoon heeft een zusje en een broertje met de achternaam van zijn stiefvader en een zusje die dezelfde achternaam draagt als hij. Een paar jaar geleden toen mijn dochtertje werd geboren, was mijn zoon zo trots en vertelde aan iedereen, of je het nu wel of niet wilde horen, dat hij nu de grote broer was van zijn zusje. Hij was toen zes en ik kan mij nog goed herinneren hoe zijn reactie was toen iemand quasinonchalant zei dat het zijn halfzusje was. Ik doe niet aan “halfzusje” het is gewoon mijn zusje! Verwarrend of niet?

SCHEIDEN KINDEREN MEE?

De meesten onder ons zullen zeggen dat dit niet het geval is. Het betreft toch de ouders die van elkaar scheiden! Is dit echt zo?

Als je het mij vraagt of kinderen mee scheiden dan zeg ik volmondig JA.

Bij een scheiding staat OOK het leven van de kinderen op zijn kop. De grond wordt letterlijk onder hun voeten weggetrokken. Gevoelens van teleurstelling, onzekerheid, verdriet, boosheid, schuld, agressiviteit en eenzaamheid kunnen je leven bepalen als het veilige thuis op losse schroeven komt te staan. Het veilige thuis blijkt niet meer zo veilig te zijn. Thuis is opeens thuis niet meer. Om deze veranderingen hebben kinderen niet gevraagd. Scheiden kinderen dan mee? JA.

Bij een scheiding blijven de kinderen meestal bij de moeder wonen en de vader heeft in het meest gunstige geval een omgangsregeling. De vaders raken gescheiden van hun kinderen zonder dat zij dit willen en kinderen raken gescheiden van hun vader zonder dat zij daar voor kiezen. Voor de moeders gaat dit verhaal ook op alleen verblijven de kinderen merendeels bij hun moeder.

Ongevraagd worden de kinderen de ene keer gescheiden van hun moeder en de andere keer van hun vader. De kinderen schipperen telkens van de ene ouder naar de andere ouder. Twee huizen, twee bedden en één logeertas. Het liefst willen zij samen met hun ouders onder één dak wonen maar dat verhaal gaat niet meer op. Voor kinderen is deze situatie heel ingrijpend. Scheiden kinderen dan mee? JA.

Bij een scheiding vinden betrokken omstanders zoals familieleden, vrienden, buren en collega’s vaak dat het gedrag van de kinderen in negatieve zin is veranderd en dat de relatie tussen ouders en kinderen is verslechterd. Ouders geven te kennen dat ze het belang van de kinderen altijd voorop stellen. Vaak zijn ze in deze emotionele periode van hun leven NIET BEWUST dat zij hoofdzakelijk bezig zijn met zichzelf en dat zij niet objectief naar hun eigen gedrag en het gedrag van hun kinderen kijken. Aan de belangen van de kinderen wordt vaak voorbij gegaan. Scheiden kinderen dan mee? JA.

Bij een scheiding geven betrokken omstanders aan dat hun eigen relatie met een van de of beide ex-partners is verslechterd. Zij worden in een kamp getrokken of willen geen partij kiezen en trekken zich terug. Dit heeft ook invloed op de kinderen en kan heel ontwrichtend zijn. Voor kinderen is het belangrijk dat hun wereldje zo min mogelijk veranderd. Dit is onmogelijk. Kinderen hebben aan twee kanten relaties. Houden deze relaties stand? Blijven de oma’s en opa’s, de tantes en ooms, de nichtjes en neefjes en vriendinnetjes en vriendjes in  beeld of worden zij hier van gescheiden. Scheiden kinderen dan mee? JA.

Om even terug te komen op de situatie van mijn zoon. Een zusje en broertje bij mij en nog een zusje bij zijn vader. Door de omgangsregeling wordt hij over en weer gescheiden van zijn zusjes en broertje. Scheiden kinderen dan mee? JA.

LIJDEN KINDEREN MEE?

Ook op deze vraag zeg ik weer volmondig JA.

Ik kan uit ervaring spreken als ik zeg dat een scheiding niet iets is waar kinderen fluitend doorheen wandelen. Ik ben zelf gescheiden en spreek veel mensen die gaan scheiden, in scheiding zijn of een scheiding achter de rug hebben. 

Nu scheidingen geen uitzondering op de regel meer zijn, lijkt het wel dat er steeds makkelijker over wordt gedacht en gedaan. Vooral als kinderen nog heel klein zijn, wordt vaak geroepen dat ze er in meegroeien en dat zij niet beter weten. Zij zouden het zogenaamd niet meekrijgen en niet meer herinneren hoe het was voor de scheiding. Zeker raken kinderen er aan gewend. Zij moeten wel als de ouders de keus maken dat zij niet meer bij elkaar willen zijn. Terwijl kinderen liever hun ouders bij elkaar zien.

Gelukkig gaan ik en mijn ex-partner goed met elkaar om. Wij doen ons uiterste best om rekening te houden met ons kind. En zeker hebben wij wel eens een meningsverschil maar dat wordt altijd onderling opgelost.

Jammer genoeg gaat dit verhaal niet altijd op. Ik zie steeds vaker in mijn omgeving dat ouders en met name vrouwen (en dan bedoel ik het niet verkeerd) de plank volledig mis slaan. Het verdriet, haat, rancune en boosheid worden over de rug van de kinderen uitgespeeld. Dit in de vorm van minimale bezoekregelingen, de bezoekregelingen niet nakomen, moeilijk doen over extra omgang, feestdagen, verjaardagen en uitjes, ruilen van dagen is niet bespreekbaar, enzovoort. En met als klap op de vuurpijl kinderen betrekken in hun strijd. WELK belang wordt hier nagestreefd?

Als ik hiermee wordt geconfronteerd, vraag ik mij af wat er in de hoofden van deze ouders omgaat. Zij beweren stellig dat ze handelen uit het belang van de kinderen maar ondertussen zijn het hun eigen frustraties die ze willen botvieren op hun ex-partner. Ouders beseffen niet dat ze hun kinderen hiermee het hardste treffen en juist zij verdienen dit niet. Zij staan totaal MACHTELOOS in een scheiding.

Er is een moment geweest dat ouders samen besloten een of meerdere kinderen op de wereld te zetten. Zij maakten toen de keuze dat de kinderen nummer één werden in hun leven. Waar ligt het aan dat dit vaak verandert na een scheiding? Kinderen VERDIENEN beide ouders. Zij zijn ook de enigen die kunnen beoordelen of jij een goede ouder bent of niet. 

WAT KUN JE ALS OUDER HIERAAN DOEN?

Hoe loods je je kinderen door deze moeilijke periode? Ouders zijn hiervoor de meest aangewezen personen omdat zij van hun kinderen houden.

Verplaats jezelf eens in je kinderen. Zet je eigen emoties zoals pijn en woede opzij en bekijk met een eerlijke blik wat er nu ECHT goed is voor je kinderen. Dit is niet alleen het beste voor je kinderen maar het maakt ook je leven minder complex. Je kinderen zullen je hier later dankbaar voor zijn.

Let vooral goed op! Kinderen kunnen heel goed hun gevoel verbergen. Als ouder ken je je kind het beste. Vraag je af of je kind wel vrolijk is! Schuilt hier niet meer achter? Misschien probeert je kind je alleen maar op te vrolijken. Het is geen makkelijke opgave maar probeer je oprecht in te leven in je kind. Vooral in deze ook voor hun onzekere situatie. Net zoals jij zitten zij ook met vragen en gevoelens zoals boosheid, verdriet en eenzaamheid.

Zit JIJ in deze situatie en vind je dit moeilijk en kan je dit niet alleen, SCHAAM JE NIET JIJ BENT NIET DE ENIGE! Zet je trots opzij en klop aan bij familie of vrienden of vraag hulp bij een professional die je hierin kan begeleiden. Wil je naar aanleiding van dit artikel je verhaal kwijt of heb je vragen neem dan gerust contact met mij op of stuur mij een bericht. Ik help je en beantwoord je vragen graag!

Warme groet,

Lizzy Koot